Bu sabah kahvaltımı yaparken her sabah olduğu gibi haberleri seyretmek için televizyonu açtım ama lokmalar boğazıma dizildi.. Nedeni ise malumunuz savaş görüntüleri (savaştan çok soykırım bence)
Daha 14 günlük bir bebek, insanlıktan nasibini almamış, kalp yerine taş (gerçi bu taşa hakaret olur) taşıyan, vicdansız israil'in bombardımanında enkaz altında kalmış, o minicik kollarıyla annesine sarılmış....
gördüğümde neler hissettiğimi anlatmam çok zor. bunları yazarken bile ellerim titriyor.
bu vahşete herkes seyirci.kimse kılını kıpırdatmıyor. oysa ölenler hep masum insanlar, hep çocuklar.
insan anne olunca daha bir hassaslaşıyor. minicik bedenleri parçalanmış, kanlar içinde görmeye dayanamıyorum..
mutlaka yapılacak birşeyler vardır ama ne?
inanıyorum ki hepiniz bı görüntüleri seyrederken benim hissettiklerimi hissediyorsunuzdur.
duygularımı sizlerle de paylaşmak istedim. umarım sıkmamışımdır sizi.
Daha 14 günlük bir bebek, insanlıktan nasibini almamış, kalp yerine taş (gerçi bu taşa hakaret olur) taşıyan, vicdansız israil'in bombardımanında enkaz altında kalmış, o minicik kollarıyla annesine sarılmış....
gördüğümde neler hissettiğimi anlatmam çok zor. bunları yazarken bile ellerim titriyor.
bu vahşete herkes seyirci.kimse kılını kıpırdatmıyor. oysa ölenler hep masum insanlar, hep çocuklar.
insan anne olunca daha bir hassaslaşıyor. minicik bedenleri parçalanmış, kanlar içinde görmeye dayanamıyorum..
mutlaka yapılacak birşeyler vardır ama ne?
inanıyorum ki hepiniz bı görüntüleri seyrederken benim hissettiklerimi hissediyorsunuzdur.
duygularımı sizlerle de paylaşmak istedim. umarım sıkmamışımdır sizi.
