size güzel birnükte anlatayım. bir ilim irfan sahibi zata sorarlar. derlerki islam ne demektir. oda iki masa ister iki masanında tam ortasına birer kase yoğurt koydurur. ve her kasenin bir önüne bir arkasına birer kaşık koydurtur. sonra soruyu soran zata derki bana kendi tayfandan iki zat bul der. iki kişi bulur. ve o iki kişiyi karşılıklı olarak masalardan birine oturtutr. sonra diğer masayada kendi talebelerinden iki kişiyi karşılıklı oturtur. ardından derki. önünüzdeki kaşıkların tam uc noktasından tutarak bu yoğurdu hiç dökmeden yiyeceksiniz der. soruyu soran zatın talebeleri yoğurdu tam kaşıkların ucundan tutarak masaya hiç yoğurdu dökmeden yemeye çalışırlar ma ne mümkün. kaşığa gele yoğurdun ağırlığı ile kaşığı tutmak mümkün olmuyor. masa olduğu gibi yoğurtla bulanır. sonra kendi talebelerine döner sizin içinde aynı kural geçerli siz yeyin der. bu iki zat yoğurdu alır kaşığın tam uç noktasından tutarak biri birinin azına diğeride diğerinin azına yoğurdu götürür. yani kaşığı tam uç noktasından tutarak kendi azınamı götürmek daha kolaydır yoksa karşıya uzatmak mı? illaki karşıya uzatmak daha kolay iştir. ve o zat derki işte islam budur. bende bu nükteyle yola çıkark derimki iyi bir ortak;
kendi cebine giren herbir parayı kendi parası olarak bilmeyen ortaktır. olayı ahenkli hale getiren olaysa. karşınızdakide o anda aynı şeyi düşünüyor olması ve oda kendi cebine giren parayı sahiplenmeyeck yapıda olandır.
