Yüreğime batan cam kırıkları.

[PERS12]

Yaşım 27. Size anlatacağım anı 3.5 yaşındaki bir çocuğun unutamadığı, hayatının temelini oluşturan bir acı. Yıllar sonra yerleştiği yerden diline, dilinden kaleme kalemden kâğıda dökülen bir hayat hikayesi: Üç buçuk yaşında bir çocuk hiçbir şey hatırlamaz demeyin; yüreğine oturursa öyle bir hatırlıyor ki? Yedi yaşındaki ağabeyimle dışarı çıkmıştık. Diğer ağabeyimle (ki 4.5 yaşındaydı) annem evdeydi. Eve döndüğümüzde annem secde eder halde yerde yatıyordu. Buzdolabı da üzerine yıkılmıştı.. Küçük ağabeyim ise annemin yanına çömelmiş; annemle konuşmaya çalışıyordu. O manzara bir ömür boyu gözümün önünden gitmedi. Ağabeyim annemin öldüğünü ve bunu aşağı mahallede oturan anneanneme söylememiz gerektiğini söylediğinde, evden koşarak çıktık. Ama öyle bir telaştı ki ayaklarımıza bir şey giymeyi aklımıza bile getirmedik. Ta ki yolun yarısına geldiğimde acıyan ayaklarıma bakıp kanların aktığını fark edene kadar. O yaşta çakıl taşları, cam kırıkları ayağıma batmıştı da fark etmemiştim. Ama şimdi anlıyorum ki o yaşta ayaklarıma battığını sandığım o taşlar yüreğime batmış. Yıllar sonra anne olup çocuklarımdan ayrı kalmak zorunda kaldığımda, benim kaderimin onların da kaderi olduğunu anladığımda o anın ayaklarımı değil de yüreğimi kanattığımı anladım. Bu anı öyle bir işledi ki içime güzel bir anım belki hiç olmadı; belki de ben hiç hatırlamıyorum. H. Hülya Keller