Ynt: Niye Şiir Olmasın!!!
Keşke o güzel şiirine yorum eklemeden yazsaydın. Neyse olan olmuş. Yarınlarımızda buluşmak üzere....
Bugün yıkığım biliyor musun?
Bugün yıkığım biliyor musun?
Ezginim, çaresizim, umutsuzum...
Bırakma beni, insanlar kötü...
Bırakma beni korkuyorum?
Yıkığım çünkü sen yoksun. Yanımda olmadığın yetmezmiş gibi bir başkasının kollarındasın. Bana yaşatmaktan kaçtığın ne varsa hepsini ona yaşatıyorsun hem de fazlasıyla. O öpüyor şimdi seni, kokunu içine çeke çeke. Ezginim yani alışık değildim böyle kaybetmeye. Hiç hatam olmadan, hiç hak etmediğim halde kaybettim. Hiç kazanmadan kaybetmek ağır geldi. Şimdi size varlığımı hissettirsem, mutluluğunuza engel olsam üzülürsün. Seni üzmeyeceğimi en az benim kadar iyi biliyorsun. Sen üzülme diye sadece izliyorum sizi! Anlasana çaresizim. Hayat yavaş yavaş biterken umudumu da kaybettim. Yani sana dair umutlar besleyemiyorum yüreğimde, gelmeyeceksin biliyorum! Çok seviyorsunuz birbirinizi ve aranızda ki aşkta son gözükmüyor. Umut edecek bir şey de bırakmadın bende. Yalvardım sana benim ol, benimle ol, mutlu olalım diye. Ama sen dinlemedin beni GİTTİN. İnsanlar beni anlamıyor dedim, çıkarların dünyasında yalanların, yalan insanların içinde tek doğrum sensin dedim ALDIRMADIN. Şimdi beni baş başa bıraktığın insanlar beni bitirirken yanımda yoksun ve ben artık KORKUYORUM.
Bir deli otlar büyüyor içimde...
Sancılıyım, yorgunum, kederliyim...
Bu halini sevdim gitme kal...
Çamurlar çirkefler içindeyim...
Bırakma beni, insanlar kötü...
Bırakma beni korkuyorum...
Eskisi gibi değilim. O agresif, güçlü, korkusu olmayan ukala yok artık. Kararlarımın arkasında eskisi gibi duramıyor çok çabuk ağlayabiliyor ve her şeyi şartsız kabul edebiliyorum. Yüreğime bıraktığın hüzün sarmaşığı her geçen gün biraz daha sarıyor yüreğimi ve ben artık ben olamıyorum. Yani hayat anlamını yitirdi! Ben hayata yeni anlamlar yüklemeye çalıştıkça hayatın gerçek anlamını bile unuttum. Yüreğimin sancısı durmak bilmiyor ve ben hayalinle her gece kederleniyorum yeter artık engel ol buna anla beni çok yoruldum. Yaşadığım bunca olayın içinde bu bataklığın içinde insanlığın bittiği yerde korkularımla sığınıyorum sana gitme? Çünkü gerçekten çok korkuyorum. Bir zamanlar senin korktuğun gibi.
Bir dayak yemiş adamım şimdi...
Bezginim, kararsızım, yılgınım...
Al götür beni o kayıp gecelere...
Yeter ikimize yalnızlığım...
Bırakma beni insanlar kötü...
Bırakma beni korkuyorum...
Dedim ya hiç tanımadığım bir hayatı yaşıyorum şimdi. Kaybetmek, sensizlik, korkularım. Ben bunlara alışık değilim. Alışmakta istemiyorum. Bana bilmediğim o kadar şey öğrettin, ama ben bunları hiç sevmedim. Beni ittiğin bu hayattan kurtar yalvarırım. Kendimden bile bezdim artık, ne düşünebiliyorum ne anlatabiliyorum nede karar verebiliyorum. Ben bu hayattan çok sıkıldım. Al beni götür işte, ama hep yanımda ol. Benim yalnızlığım yeter ikimize de. Korkularımdan, kararsızlıklarımdan, kederlerimden ve çaresizliğimden kurtar beni. Ben her şeyin farkına vardım sensizlik bir bataklık, çamurların çirkeflerin ve kötülüklerin içinde çok özledim seni. Çok korktum ben sensizken. Anlayabiliyor musun?
Bıraktın beni Korktum?
İnsanlar kötüydü, çaresizdim, sen yoktun. Korktum.
Şimdi ben bu kadar korkmuşken,
Gel götür beni o kayıp gecelere?
Bitsin artık korkularım ve yıkıklığım?
